Dit zijn mijn twee deuren naar het leven in liefde. De ene deur staat voor mijn vader en de andere deur voor mijn moeder. Daarbinnen is het donker en was ik bang. Ik leerde al vroeg op mijn hoede te zijn, hier groeide mijn omgevingsbewustzijn en hooggevoeligheid van. Een mooie kwaliteit die ik nu op een liefdevolle manier kan inzetten. Ik kon geen kant op, geen houvast, geen grond onder mijn voeten, geen begin of eind. Geen idee van wie ik was. In een volledige aanpassing op mijn omgeving kwam ik in het gezin van herkomst terecht. Hier leerde ik afstemmen op de ander, wat heeft hij of zij nodig. Dit komt mij vandaag de dag nog goed van pas. De afstemming op de ander is nodig om in te voelen zodat ik kan voelen waarin ik geraakt wordt als basis voor de ontmoeting. De ene deur leerde mij hard te zijn, te vechten en het alleen te doen. Dit werd later een uitdaging om te voelen en kwetsbaar te zijn. Streng voor mijzelf en iedereen om mij heen. Zwijgen als enige optie, daarom was het ook zo moeilijk om mijn eigen taal aan te nemen. En ja, ik kan goed op mijzelf en met mijzelf zijn. Mijn vader was veel afwezig. Ik hoef je dan niet te vertellen wat voor gevolgen dit had, op mijzelf gericht en niet in verbinding kunnen zijn met anderen. Laat staan mijzelf. Mijn vader is dan ook een grote inspiratiebron voor thuiskomen bij jezelf.
De andere deur leerde mij er niet toe te doen. Het was dus heel belangrijk dat ik er niet toe deed, soort conclusie van het overleven zeg maar.Zo kon ik er voor mijn moeder zijn en had ik bestaansrecht. Mijn moeder heeft zo vastgezeten in haar eigen overleven en dit doorgegeven aan mij. Juist omdat ze het niet wilde doorgeven. Hier heeft ze enorm haar best voor gedaan, wat een inzet. Uit liefde.
Omdat ik zo gecontroleerd werd kon ik geen kan op, dit heb ik van haar geleerd. Zij kon ook geen kant op in haar jeugd. Als het spannend wordt is dit mijn onmiddellijke aanpassing. Mijn moeder heeft niet gehuild of gerouwd.
Hieronder schuilt voor mij een existentiële levens angst. Door de jaren heen voel ik deze steeds beter en leer ik ermee omgaan. Onze existentiële angst is een realiteit en de ingang naar zelfliefde zei mijn leermeester mij ooit. De weg heeft jou gekozen, kies jij ook de weg? Deze angst helpt mij in de begeleiding, al het andere is vaak controle. die ken ik ook zo goed. Door mijn angst te voelen kan ik dicht bij mijzelf zijn. Zo dien ik mijzelf en mijn cliënten het best.
Ik hoef niet te vertellen dat beide ouders natuurlijk ook een geschiedenis hebben gehad en dat onbewustheid daarvan een grote rol speelde bij beide. Zo ging dat in die tijd. Zo diende ik beide (dichte) deuren en groeide ik op.
Van onbewustheid (onschuldig voelen) naar bewustheid(schuldig voelen) Schuldig voelen gaat niet over schuld nemen over je opvoeding maar voor je eigen gedrag, hier en nu. Zo voelt het namelijk als je je eigen pad gaat volgen wat niet volgens de wetten van het gezin gaat. Onschuldig kan je blijven als je blijft leven naar de wetten van je ouders. De consequentie is dan wel dat je ouders altijd de schuldigen blijven en jij niet leert lief hebben. Deuren zullen dan gesloten blijven en alles zal blijven zoals het was. De deuren gaan niet van buiten open al is dat een diep verlangen, je zal ze zelf moeten openen van binnenuit.
Sjoerd
